عصفور

به هرحال فکر می‌کنم فارغ از علاقه، هر انسانی به نوشتن و جایی برای نوشتن نیاز داشته باشد.
اینجا، برای من همان است.

به هرحال فکر می‌کنم فارغ از علاقه، هر انسانی به نوشتن و جایی برای نوشتن نیاز داشته باشد.
اینجا، برای من همان است.

نقد برای اغلب ما واژه مقدسی است؛ نقدپذیری صفت انسان‌های متعالی است و نقاد فردی روشنفکر با نگاهی وسیعی که سره را از ناسره تشخیص می‌دهد. اما همیشه مفاهیم مقدس بهترین فرصتند برای پنهان کردن پلیدترین نیت‌ها و نقد غایت این ماجراست. من به عنوان کسی که یک سال در یک موسسه معروف کارشناس بخش کتاب‌های شعر بودم و منتقدی پرخاشگر، حالا این را می‌فهمم که نقد در بسیاری از اوقات¹ تنها یک واکنش احساسی است برای حفظ وضع موجود؛ سلاحی برای حفاظت از مرزهایمان، برای انحصارطلبی! شاعرها شعر را نقد می‌کنند تا مبادا از اسلوب‌های مشخص خارج شوند، فیلم نباید خارج از چارچوب‌های مرسوم برود و شخصیت‌های داستان طبق اصول شخصیت پردازی، پردازش شوند. پس به تعبیر دیگر منتقد، خصوصا منتقد هنری ادبی دست انداز رسیدن به نوآوری است. پس چرا باید دست انداز باشیم؟ من از آن موسسه بیرون آمدم، شما هم اگر هنوز نقد می‌نویسید بهتر است از خودتان خارج شوید.

خب آدم جایی می‌نویسه که مخاطب داشته باشه؛ یعنی معمولا اینطوریه. البته ممکنه کسی بگه که من خودم مخاطبامو میسازم؛ من به همچین کسی تبریک می‌گم، پشتکار خوبی داره!

«کسی که دروغ می‌گوید و دروغهایش را هم باور می‌کند، دیگر هرگز نمی‌تواند حقیقت را دریابد، نه در خودش و نه در اطرافیانش؛ در نتیجه هم حرمت خودش را از بین می‌برد و هم حرمت دیگران. وقتی کسی رعایت حرمت خودش و دیگران را نکند، دیگر کسی را دوست نخواهد داشت و در نبودن عشق موقعی که می‌خواهد خود را سرگرم کند به شهوت و گناه رو می‌آورد، آنوقت در فساد و تباهی حالتی حیوانی پیدا می‌کند و همه این‌ها از دروغ گفتن به خود و به دیگران ناشی می‌شود.»

میل به بازی امر مهمی‌است و یک جایی از زندگی هست که آدم می‌تواند این حس را در قبال چیز بسیار بزرگی معامله کند، حسی شبیه حس تکلیف.

فارغ از اینکه بخواهیم مفهوم عدالت را بررسی کنیم، بیاییم درباره ناعدالتی حرف بزنیم.