نقد برای اغلب ما واژه مقدسی است؛ نقدپذیری صفت انسان‌های متعالی است و نقاد فردی روشنفکر با نگاهی وسیعی که سره را از ناسره تشخیص می‌دهد. اما همیشه مفاهیم مقدس بهترین فرصتند برای پنهان کردن پلیدترین نیت‌ها و نقد غایت این ماجراست. من به عنوان کسی که یک سال در یک موسسه معروف کارشناس بخش کتاب‌های شعر بودم و منتقدی پرخاشگر، حالا این را می‌فهمم که نقد در بسیاری از اوقات 1تنها یک واکنش احساسی است برای حفظ وضع موجود؛ سلاحی برای حفاظت از مرزهایمان، برای انحصارطلبی! شاعرها شعر را نقد می‌کنند تا مبادا از اسلوب‌های مشخص خارج شوند، فیلم نباید خارج از چارچوب‌های مرسوم برود و شخصیت‌های داستان طبق اصول شخصیت پردازی، پردازش شوند. پس به تعبیر دیگر منتقد، خصوصا منتقد هنری ادبی دست انداز رسیدن به نوآوری است. پس چرا باید دست انداز باشیم؟ من از آن موسسه بیرون آمدم، شما هم اگر هنوز نقد می‌نویسید بهتر است از خودتان خارج شوید.
1. در برخی مواقع قطعا اینطور نیست، مثلا در موضوعات سیاسی ایدئولوژی و تلاش برای انطباق بر آن مسئله اساسی است.